Kendime düşen gölge 🪞
Kendime Düşen Gölge Bir gölgeyim şimdi, ben miyim yoksa benden arda kalan mıyım ? Sorular asılı duvarda, cevaplar mıhlanmış bir aynanın çatlağında. "Kimim ben?" diyor gece, gözlerimi kanatırken yıldızsız karanlıkta. Kendi sessizliğimde yankılanıyorum. Bir el uzanıyor, tıpkı annemin bana öğrettiği masallar gibi: "Gerçek," diyor, "bazen acıyla doğar." Küçük bir kız çocuğu geçiyor içimden, elleri boya kalemleriyle kirli, ama gözleri henüz kırılmamış bir sabah gibi. O ben miyim? Yoksa bir zamanlar olduğum kişi mi? Nazım'ın dizeleri gibi direniyorum, Sylvia'nın aynasına bakıyorum, ve anlıyorum: Herkes bir savaş, herkes bir yara, herkes biraz kendiyle barışmak isteyen. Ben şimdi, kendime düşen gölgeyi seviyorum. Bir gün güneş olur muyum? Belki. Ama bugün, sadece kendimim. Ve bu da yeter.